Wywiad z Siostrami Misjonarkami św. Piotra Klawera

Natalia Nowak: Błogosławiona Maria Teresa Ledóchowska mówiła: „Aby walczyć zwycięsko przeciw złu, jest tylko jedna broń: Ewangelia!” Który fragment Ewangelii jest ulubionym fragmentem Sióstr i dlaczego?

Siostra Cynthia: Moim ulubionym fragmentem jest fragment, w którym Chrystus po zmartwychwstaniu mówi: ,,Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię”. Zadaniem naszego zgromadzenia jest głoszenie Królestwa Bożego. Wierzę w Jezusa, dlatego głoszę Słowo Boże - słowem i czynem. Na chwałę Bożą i dla zbawienia dusz.

Natalia Nowak: Zgromadzenie Sióstr jest zgromadzeniem międzynarodowym. Skąd Siostry do nas przyjechały i w jakich częściach świata możemy spotkać siostry klawerianki?

Siostra Anna: Jesteśmy na całym świecie. Mamy 40 domów na wszystkich kontynentach. Wstępując do zakonu, zgadzamy się na to, by pojechać w różne części świata. Gdziekolwiek pośle nas matka generalna, tam jedziemy.

Siostra Cynthia: Jestem z Nigerii, tam wstąpiłam do zakonu. Potem matka generalna zadecydowała, że jestem potrzebna w Polsce, więc w 2017 roku przyjechałam do Krakowa. Następnie trzy lata studiowałam w Rzymie. Obecnie jestem w domu zakonnym w Poznaniu.

Natalia Nowak: Na czym polega misyjna działalność zgromadzenia? Czy prowadzą Siostry szpitale, szkoły, a może wydają Siostry czasopismo misyjne?

Siostra Cynthia: Nie pracujemy jak typowi misjonarze. Raczej wspomagamy misje i misjonarzy. To cel zgromadzenia: modlitwa, animacja, konferencje. Uświadamiamy chrześcijanom, ilu ludzi nie zna jeszcze Chrystusa i jak ważna jest rola misjonarzy.

Natalia Nowak: Jak wygląda praca nad wydawaniem czasopism „Echo z Afryki”, „Echo dzieciom”? Skąd biorą Siostry pomysły na artykuły?

Siostra Anna: „Echo z Afryki’’ ukazuje się w ośmiu językach. Jego wydawanie zapoczątkowała nasza założycielka Maria Teresa Ledóchowska, która żyła w XIX wieku. Poznała misjonarki, które opowiedziały jej o problemach mieszkańców Afryki. Uznała, że więcej ludzi powinno się o nich dowiedzieć. Tematy do artykułów pochodzą od misjonarzy. Gazeta to pomost między nami a misjonarzami. W czasopiśmie można przeczytać o problemach, z którymi borykają się misjonarze, o radościach i smutkach pracy misyjnej. Dodatek „Echo dzieciom’’ przybliża świat misji najmłodszym.

Natalia Nowak: Co spowodowało, że postanowiły Siostry wstąpić do zakonu? Dlaczego wybrały Siostry zgromadzenie klawerianek?

Siostra Cynthia: W dzieciństwie należałam do grupy różańcowej. Codziennie wieczorem odmawialiśmy różaniec. Opiekowali się nami księża i siostry zakonne. Spodobało mi się życie zakonnic. Nosiłam w sercu takie pragnienie, że jeżeli Bóg tego zechce, to zostanę siostrą zakonną. Modlili się za mnie rodzice. Wstąpiłam do zgromadzenia, bo moim pragnieniem jest służyć Bogu.

Siostra Anna: Kochani, ja w czwartej klasie usłyszałam od misjonarza z Kongo, że są dzieci, które nie znają Pana Jezusa, żyją w biedzie. Wtedy ziarno wpadło w moje serce – chciałam wyjechać na misje, by służyć innym ludziom. W siódmej klasie wypożyczyłam z biblioteki „Echo z Afryki’’. Włożyłam do kieszeni, żeby nikt nie widział i nie pytał. W domu przeczytałam. W gazecie było napisane: „Jestem zainteresowana Waszym powołaniem, czy mogłabym prosić o jakieś informacje.’’ Napisałam do sióstr: „Nie jestem zainteresowana Waszym powołaniem, ale chciałabym robić coś więcej dla misji.” I tak poznałam się z siostrami klaweriankami. Poznałam lepiej życie siostry Marii Teresy Ledóchowskiej. Była niesamowitą kobietą. Nigdy nie wyjechała na misje, a została ogłoszona Matką Afryki. Zrozumiałam, że tu, gdzie jestem, mogę być misjonarką. Siostra Maria Teresa tak bardzo zachwyciła mnie swoją postawą i służbą drugiemu człowiekowi, że Pan Jezus też mnie powołał.

Natalia Nowak: W jaki sposób naśladują Siostry swego patrona św. Piotra Klawera?

Siostra Anna: Święty Piotr Klawer był jezuitą, a my mamy duchowość ignacjańską, czyli jezuicką. Jezuici zachęcają do codziennego rachunku sumienia i rekolekcji. Żyjemy tym, czym żył nasz patron. Raz w roku mamy ośmiodniowe rekolekcje w milczeniu. Przed ślubami wieczystymi siostry odbywają miesięczne rekolekcje w milczeniu. To nasz patron wskazuje nam drogę. Piotr Klawer pomagał niewolnikom afrykańskim. To zaproszenie, byśmy nigdy nie ustały w pomocy drugiemu człowiekowi. Wybieramy drogę cichości.

Natalia Nowak: Co lubią Siostry najbardziej w swojej pracy misyjnej?

Siostra Cynthia: Przygotowuję się do ślubów wieczystych. Wszystko, co robię, robię na chwałę Bożą i dla zbawienia duszy.

Siostra Anna: Lubię robić to, czego uczyła nas nasza założycielka. Po prostu dla mnie drugi człowiek jest najważniejszy, czyli spotkania z drugim człowiekiem, dzielenie się swoją wiarą, umacnianie drugiego człowieka. Wszystko, co wypływa z naszego głębokiego życia z Jezusem, chcemy dalej dawać innym. Jak mówił święty Jan Paweł II: „Wiara umacnia się, gdy jest przekazywana.” Chcemy dzielić się naszą wiarą i radością Chrystusa, którego mamy w sercu.

Natalia Nowak: O której godzinie siostry klawerianki rozpoczynają dzień i jak ten dzień wygląda?

Siostra Anna: Siostry klawerianki różnie rozpoczynają dzień. To zależy od pracy, jaką mamy.

Siostra Cynthia: W domu w Nigerii wstajemy wcześnie o 4:30. Musimy się przygotować do mszy świętej o godzinie 6.00 rano, a kościół jest daleko. Jeśli msza jest odprawiana w domu zakonnym, wstajemy później.

Natalia Nowak: Czy wszystkie siostry klawerianki chodzą w habitach?

Siostra Anna: Siostry klawerianki od rana do wieczora chodzą w habicie, nawet kiedy jadę w góry też jestem tak ubrana. Jedynym krajem, w którym siostry zdejmują strój zakonny, kiedy wychodzą z domu, jest Wietnam. W tym kraju kościół jest prześladowany i wyjście w habicie byłoby bardzo niebezpieczne.

Natalia Nowak: W jaki sposób możemy wspierać działalność misyjną?

Siostra Anna: Kochani, działalność misyjną możecie wspierać na różne sposoby. Myślę, że najpiękniejszym sposobem jest modlitwa za misjonarzy, w intencji ludzi z krajów misyjnych, potem ofiarowanie swojego cierpienia, ofiarowanie pieniędzy. Ale też każdy z Was na mocy chrztu świętego jest powołany do tego, by być misjonarzem, czyli otrzymał ziarno wiary. Zaproszeni jesteśmy do świadectwa codziennego i to świadectwo jest bardzo ważne.

Dziękujemy.

uczennice koła dziennikarsko –medialnego

pod opieką Sylwii Ruty

Rozmowa przeprowadzona na spotkaniu w Zespole Szkół w Krzywiniu 10.11.2022 r.

Wywiad autoryzowany.